Sifu
Janusz Szymankiewicz

lokdimboonkwun
Lok Dim Bon Kwun w porównaniu z treningiem technik bez broni,
przyjmuje tę samą zasadę, która kładzie główny nacisk
na praktyczną stronę ruchu (techniki) a nie na jej piękno.
Konieczne jest osiągnięcie takiego poziomu na którym następuje
zgodność koncepcji (zasad) systemowych i umiejętności praktycznych.
Każdy ruch (technika) musi być bardzo precyzyjny.Wong Shun Leung

Przetłumaczona z chińskiego, osobista kaligrafia, przeznaczona dla Sifu J.Szymankiewicza
od Sikung Wong Shun Leunga.

Technika walki kijem uchodzi w każdym miejscu świata, za najstarszy typ walki z użyciem oręża. Podobnie było i w Chinach. Ze względu na łatwość pozyskania, powszechność i dostępność, jak również możliwość zastąpienia substytutem o podobnym kształcie, kij do dnia dzisiejszego funkcjonuje na marginesach szkolenia wojskowego.
W Chinach dużą sławę zyskała szczególnie technika kija północnego rozwijana w klasztorze Shaolin sy. Z czasem wykształciły się tu trzy typy kija, przejętego przez różne szkoły kung fu z terenu całych Chin :

  • qimei gun – podstawowy i najbardziej rozpowszechniony typ kija o długości do brwi ćwiczącego, inaczej zwany kijem o „dwóch głowach”;
  • duan gun – krótki kij. Do tej kategorii należy praktycznie każdy rodzaj kija krótszy od qimei gun;
  • chang gun – każdy dłuższy kij od qimei gun.

W okresie powstawania nowych systemów kung fu na południu Chin, począwszy od XVI wieku, do walki z orężem został tam zaadoptowany kij służący do sterowania tratwami i sampanami na rzekach. Należy on do kategorii chang gun.

Kij z Shaolin sy nie cieszył się specjalnym poważaniem w wyniku doświadczeń z nim gen. Yu Dayou. Do szkolenia wojska z Min-nan rozwinął on własną szczególną technikę walki bardzo długim kijem, posiadającym cechy charakterystycznych jedynie dla południa Chin.

Te cechy charakterystyczne to min. używanie go jednym końcem. Z tego względu dzieli się go na trzy części: głowę, środek i korzenie. „Korzenie” to miejsce w którym trzyma się kij.
Przednia ręka trzymająca kij służy do manewrowania nim i przekazywania siły w momencie trafienia. Tylna ręka służy do podtrzymywania broni i „klinowania” jej w czasie pchnięć, uderzeń i bloków. Taka koncepcja użycia kija skupiała się na niewielu technikach i pozwalała na szybkie i praktyczne rozwinięcie umiejętności walki. Ze względu na podobieństwo technik, można przypuszczać, że pierwowzorem dla technik długiego kija z południa Chin, była technika walki włócznią.

Technika Lok Dim Boon Kwun w systemie Ving Tsun kung fu nie jest oryginalnym produktem jego twórców, ale została zaadoptowana pomiędzy 1790 a 1820 r. Legenda przypisuje stworzenie tych technik aktorowi z grupy Hung Suen Leung Yi Tei. Do systemu techniki kija zostały wprowadzone przez mistrza Wong Wah Bo, który miał posiąść je od Leung Yi Tei. Dalsza działalność skupiała się na rozwinięciu technik kija w oparciu o koncepcję systemową tzw. zasadę jednej ręki. Polegała ona głównie na znacznym uproszczeniu formy, technik i praktyce tych najbardziej efektywnych. Tak powstała forma 6 i 1/2 techniki kija czy inaczej „6 i pół. punkt. kij” jak się tłumaczy w oryginale nazwę formy.
Obok Wong Wah Bo i Leong Yi Tei, do najbardziej znanych mistrzów Ving Tsun kung fu posługujących się doskonale długim kijem należeli pod koniec XIX i początkach XX wieku: Fong Siu Ching – uczeń Dai Fa Min Kam i prawdopodobnie Leung Yi Tei i Chan Yiu Min, syn mistrza Chan Wah Shun. Temu drugiemu nadano mu nawet przydomek Chut Sang Kwun Wong „król długiej tyczki” a jego technika trafiła do innych krajów Azji południowo-wschodniej.

Współcześnie, mimo iż kij pozornie zatracił swoje wartości użytkowe (nikt nie chodzi po ulicy z ponad 3 metrowym kijem pod pachą), jest nadal cennym przyrządem treningowym. Poprawia kondycję ćwiczących i technikę chi sao. Podstawowe techniki kija, tak jak wszystkie inne formy systemu Ving Tsun kuen, uczą jedynie zasad wykonywania technik i generowania oraz przekazywania energii. Dlatego nie mogą być bezpośrednio interpretowane jako hipotetyczne sytuacje, przeniesione bezpośrednio z prawdziwej walki.

Technika walki kijem to:

  • sposoby uderzeń, pchnięć i bloków;
  • postawy ciała;
  • sposoby trzymania broni i pracy rąk;
  • koordynacja technik z bronią wokół zasady „jedności ciała”;
  • poruszanie w czasie walki.

Praktycy Ving Tsun kuen, którzy przystępują do treningu kija muszą już mieć dobrze rozwinięte mięśnie nóg i umieć używać energii z dantien. Aby ich do tego przygotować, od początku nauki, stosuje się specjalne ćwiczenia kondycyjne tj. poruszanie bez broni oraz z bronią tzw. potrząsanie kijem. Jakkolwiek techniki kija w Ving Tsun kuen wykonuje się jedynie z prawą stronę to dla równomiernego treningu i rozwoju adeptów ćwiczenia wykonuje się często również w lewą stronę.

W szkole pochodzącej od mistrza Wong Shun Leunga formy kija „6 i ½” jest nazwą umowną. Łącznie mamy tu osiem technik podstawowych. Jeżeli weźmiemy także pod uwagę także dwie postawy gardy i „postawę jeźdźca”, to faktycznie pojawia się nam już jedenaście technik kija.

W formie kija z Foshanu w linii Yip Mana funkcjonuje jeszcze co najmniej pięć dodatkowych, innych niż w formie z Hong Kongu technik, które wzajemnie się uzupełniają.

W treningu kija stosuje się także specjalne ćwiczenie chi kwun tj jest złączone kije, jako odpowiednik systemowych zasad treningu chi sau i chi kuk w technikach bez broni.

Translate »