Sifu
Janusz Szymankiewicz

Manekin 5 słupów Ving Tsun Hok Kuen – pierwowzór wszystkich innych manekinów z południa Chin oparty o buddyjską swastykę.

manekiny-1

Kształt I budowa manekina centralnego Ving Tsun Hok Kuen

 

manekiny-2
A – kąt ścięcia 45 stopni;
B – wysokość = qimei gun;
C – wysokość poprzecznie umieszczonych rąk – splot słoneczny;


Połączenie konstrukcji manekina Ving Tsun Hok kuen z ideami filozofii chińskiej – taoistycznej bagua i 5 elementów, zjednoczonych z buddyjską swastyką – widoczne we wcześniej pokazanych konstrukcjach manekinów do ćwiczenia poruszania, technik walki i strategii oraz ujęte w certyfikacie Tientihui, właściwym dla osób pochodzących z prowincji Fujian.

manekiny-5

Certyfikaty członkowskie Tientihui pisane na jedwabiu (ten w kolorze błękitnym z napisami w kolorze złotym, czarnym i czerwonym) nazywały się yao ping, bagua, ba kok chiu pai lub kwa pai i wręczano je członkom po przejściu aktu inicjacji i złożeniu przysięgi. Również uiszczeniu znacznej opłaty wpisowej tu równowartości 5 dolarów USA (5 USD to obecna równowartość ok. 1000 USD). Fragment certyfikatu powyżej pochodzi z lutego 1815 r., więc być może należał do jednego z pierwszych członków powołanego w styczniu tego roku w Shunde fangu Tientihui – Sandainhui, który przekształcił się potem w Sanhehui.

Pierwsza loża (dywizja) Tientihui zwana kodowo 9 Ti, obejmowała prowincje Fujian i Gansu, a jej flaga miała kolor czarny za znakami rozpoznawczymi chiang i piao. Formalnym patriarchą założycielem był Wu Tiencheung. Jej sentencjonalna nazwa brzmiała Tsing Lien Tong – Stowarzyszenie Zielonego Lotosu.

Druga loża Tientihui zwana kodowo 12 Ti, obejmowała prowincje Gunagdong i Guangxi, a jej flaga miała kolor czerwony za znakami rozpoznawczymi hung i shou. Formalnym patriarchą założycielem był Fang Tahung. Jej sentencjonalna nazwa brzmiała Chia Lan Chun – Stowarzyszenie Braci Miecza.

Było oczywiście jeszcze wiele innych loży. Wspominamy tu o dwóch pierwszych (Stanton1900).

Manekiny Ving Tsun Kuen

manekiny-7Współczesny „ruchomy” manekin stosowany do ćwiczeń bez broni białej w Ving Tsun Kuen

manekiny-8

Współczesny ruchomy manekin Muifa Kwun Chong stosowany do ćwiczeń Lok Dim Bon Kwun w polskiej szkole Ving Tsun Kuen i ustawienie nieruchomych tyczek z wersji manekina z linii Fong Siu Chinga w szkołach w Guangzhou

 

manekiny-10

manekiny-9

System Ving Tsun kuen jest specyficzną metodą kształcenia przyszłego wojownika. Ruchy poszczególnych technik są tak proste i zarazem wielofunkcyjne, jak to tylko jest możliwe. W formach Ving Tsun kuen nie istnieje bezpośrednie przeniesienie pracy całego ciała na hipotetyczne sposoby walki człowieka. Spowodowane to jest tym, że formy tego systemu kung fu są wzorcem technik. Tu technika wykonywana jest w sposób idealny, a formy tworzą zamknięte koło. Dlatego żadna z nich niej jest ważniejsza od poprzedniej.
W formach Ving Tsun kung fu zawarte są też „klucze” do stosowania technik.

W prawdziwej walce, czy to w wyniku stresu, czy też dzięki sprytowi aktywniejszego przeciwnika, czy wreszcie w wyniku innych czynników losowych, mimo prawidłowej koncepcji użycia technik Ving Tsun kuen, popełniane są błędy. Głównym problemem dla praktyka tego systemu, wynikającym z popełnianych błędów, jest wypadnięcie poza właściwą linię obrony i ataku. Popełnianie błędów w walce jest rzeczą naturalną. Popełniają je wszyscy. Im wyższy poziom mistrzostwa, tym jest ich mniej, ale nie istnieje ku temu absolutna gwarancja.
Mistrzowie Ving Tsun kuen znaleźli sposoby, by je jednak maksymalnie zminimalizować. Więcej, znaleziono sposoby, by je w miarę bezpieczny sposób naprawić. Stworzono techniki Mok Yan Chong, czyli „drewnianego człowieka”.

W czasach, kiedy Ving Tsun kuen było praktycznym narzędziem walki, nie tylko techniki, ale i konstrukcja manekina stanowiła sekret.

Stosowanie przyrządów pomocnych w treningu sztuk walki było praktykowane w Chinach od zarania dziejów. Wielką inwencją w rozwijaniu przyrządów treningowych wykazały się ośrodki kung fu w prowincji Fujian, osiągając swoje apogeum w czasach panowania dynastii Qing. Najpierw stworzono nowy typ przyrządu, który służył do rozwijania technik poruszania. Jego konstrukcję oparto go o buddyjską swastykę. Ćwiczono na nim, poruszając się po palach wbitych w ziemię lub wokół nich. Pierwotnie było tylko pięć palów. Z czasem ich ilość wzrosła do kilkunastu. W systemie Ving Tsun Hok Kuen z Ving Tsun (Yongchun) było ich 13 lub 14 z głównym słupem po środku. Do czasów współczesnych przetrwało tylko cześć sekcji z formy właściwej do ćwiczenia na tym typie manekina.
Stopniowo proces twórczy doprowadził do stworzenia manekinów o dużym stopniu komplikacji, a nawet nadano im możliwość ograniczonego ruchu. W niektórych przypadkach zaczęto wykorzystywać je do treningu różnych rodzajów broni. System Ving Tsun kuen z Foshan rozwinął na bazie Ving Tsun Hok kuen własne manekiny Mok Yan Chong i San Sin Chong.

Pierwotny Mok Yan Chong, nawiązujący do pierwowzoru z Ving Tsun Hok kuen skonstruowano tak, by mógł być zamocowany na pokładach sampanów Hung Suen (Czerwonej Dżonki). Posiada cztery ręce umieszczone w stosunku do siebie pod kątem prostym. Jedna para rąk znajduje się na wysokości barków a druga pasa ćwiczącego. To sugeruje, że mógł służyć do treningu dwóch osób równocześnie. W niektórych materiałach mówi się, że jako słup wykorzystywano maszt sampana, w który wkładano na czas ćwiczenia drewniane ręce. Druga wersja rozwojowa posiadała jedynie trzy ręce. Była i jest praktykowana do dziś w niektórych szkołach w Zhaoqing, Foshanie, Shunde i Macao. Stąd też trafiła do Wietnamu poprzez Yuen Chai Wan. Dla odmiany w Pao Fa Lien Wing Chun z Foshan z końca XIX wieku, manekin ma pięć rąk i jedną nogę, z czego dwie ręce w płaszczyźnie prostopadłej do nogi.

Najbardziej popularny współcześnie manekin Mok Yan Chong został rozwinięty ok. 1850 r. w szkole mistrza Leung Jan. Początkowo był to słup wkopany w ziemię. Z czasem zaczęto mocować go elastycznie. Kiedyś przegubowo w podłodze (taka wersja manekina „żywego” występuje również obecnie w szkole kantońskiego Wing Chun mistrza Sum Nung a pochodzącego od Yuen Kay San), współcześnie na elastycznych listwach a czasami na sprężynach. We wszystkich przypadkach konstrukcja słupa jest jednakowa. Wysokości człowieka, ma przymocowane elastycznie u góry dwie ręce, jedną rękę po środku, imitującą w niektórych przypadkach nogę oraz jedną nogę na dole.

Techniki Mok Yan Chong posiadają wysoki stopień trudności. Zmuszają do prawidłowego stosowania wiedzy wyniesionej z nauki wszystkich form systemu. Zaawansowanie adepta można łatwo rozpoznać po dźwięku, jaki wydaje manekin w czasie ćwiczenia.

Współcześnie znana wersja manekina pochodząca od wielkiego mistrza Yip Mana łączy w sobie wiedzę od dwóch jego nauczycieli: Chan Wah Shuna i Leung Bika. Kluczem do sukcesu w treningu jest przyswajana wiedza „wewnętrzna”. Poszczególne techniki w ramach jednej sekcji, nie są zwykle technikami przeciwko jednemu przeciwnikowi, ale nauczają strategii walki z wieloma przeciwnikami. Ponieważ manekin się nie przemieszcza, siłą rzeczy musi się poruszać ćwiczący. Czasami korpus manekina jest „w wyobraźni” tj. przesunięty nieco w bok. Podobnie nie poruszają się kończyny manekina. W związku z tym niektóre ćwiczone tu techniki w prawdziwej walce wykonuje się „na odwrót”.
Jak wcześniej zaznaczono, manekin służy podstawowo do nauki naprawiania błędów, mogących powstać w czasie walki w zwarciu. Zatem wiele technik poprzedzających te naprawiające techniki wykonuje się z błędem. Jeżeli nie rozumie się istoty tych ruchów, przenosi się je bezpośrednio na hipotetyczne sytuacje w walce, to utrwala się tylko te błędy. Lepiej już nie ćwiczyć na tym przyrządzie.

Translate »