Siu Lim Tao jest podstawową formą systemu Ving Tsun kuen. Jej nazwa przetłumaczona na język polski znaczy tyle co „Mała idea”. Cechą charakterystyczną każdej formy bez broni Ving Tsun kuen jest jej symetryczność względem linii środkowej ciała człowieka. Co czyni jedna połowa ciała, powtarza druga. Żadna zatem kończyna nie jest uprzywilejowana w procesie nauki. Zawarta jest w tej koncepcji podstawowa przesłanka techniczna systemu, polegająca na frontalnym ustawieniu do przeciwnika, a co za tym idzie, możliwości równoprawnego użycia każdej kończyny w walce. Istota nauki tej formy polega na zrozumieniu prawidłowego ułożenia każdej kończyny w określonej technice systemu, toru po którym się je wykonuje, opanowaniu różnych rodzajów energii nimi rządzących i skoordynowaniu wszystkich elementów ruchu ciała, poprzez prawidłową pracę umysłu. Poszczególne ruchy nie mają bezpośredniego odniesienia do określonej sytuacji, mogącej wystąpić w realnej walce, tak jak to jest w innych systemach kung fu. Więcej, niektóre z tych technik, na poziomie formy Siu Lim Tao nie mają samoistnie w ogóle odniesienia do rzeczywistych zachowań w walce. Nabierają dopiero znaczenia w połączeniu z technikami kolejnych form systemu Ving Tsun kuen, poznawanymi podczas praktyki w okresie późniejszym.
Najważniejszą sprawą jest zrozumienie prawideł rządzących każdą techniką i zasad systemowych przypisanych do poziomu danej formy, tu Siu Lim Tao. W tej formie wszystkie ruchy wykonuje się w pozycji statycznej, co nie przesądza, że techniki te będą później tak praktykowane. Jest to zaledwie pierwszy krok do koordynacji rąk z pracą reszty ciała. Inną istotną sprawą związaną z takim wykonywaniem formy przez dłuższy okres czasu (zwykle przez około 20 min do pół godziny treningu), jest statyczne napięcie mięśni nóg, przez co wzmacniają się i zyskują niezbędną siłę, potrzebną w przyszłości do opanowania technik nożnych. Podczas treningu formy Siu Lim Tao rozwijają się nie tylko mięśnie nóg, ale specyficzne dla technik systemu, mięśnie całego ciała. Następuje też wzmocnienie ścięgien. Stabilizuje się też i poprawia wyczucie położenia środka ciężkości ciała i centrum energetycznego ciała dantien.
Podstawą technik zawartych w Siu Lim Tao jest wykonywanie ich z uwzględnieniem linii środkowej i centralnej ciała. Drugą sprawą jest prawidłowe wytwarzanie i użytkowanie energii jing. Ideą jest tu płynność z zachowaniem odrębności poszczególnych ruchów. Aby to osiągnąć niezbędny jest właściwy sposób oddychania. Koordynacja oddechu z poszczególnymi ruchami przychodzi z czasem i bez naszego świadomego udziału. Brak tej koordynacji powoduje spadek szybkości wykonywanych technik.
Właściwy sposób oddychania jest istotny dla przepływu energii w ciele, wytwarzania właściwych sił i utrzymania płynności technik. Dlatego prawidłowa praktyka Siu Lim Tao uczy rytmu oddychania, który umożliwia wykonywanie szybkich i mocnych ruchów.
Poniżej technikę formy Siu Lim Tao demonstruje Sikung Wong Shun Leung podczas seminarium w Warszawie w 1993 roku.
Praca umysłu yi podczas ćwiczenia, musi ogarniać całość procesu prawidłowego wykonywania techniki. W sztuce walki umysł jest stale czynny i w ruchu (pracy) zorientowanym na zewnątrz, choć pozornie jest zupełnie spokojny. Ruch to yang, spokój to yin. Te przeciwieństwa przenikają się, a efektem tego procesu jest zjednoczenie ciała i umysłu. W przypadku sztuki walki potencjał energetyczny człowieka wynika z formy i pracy umysłu. Funkcja to wynik działania umysłu na zewnątrz, poprzez technikę walki. Istota tych wywodów sprowadza się do stwierdzenia, że im bardziej doskonalona jest praca umysłu w czasie praktyki sztuki walki, tym większy staje się nasz potencjał. Istotą pracy umysłu yi jest zebranie rozproszonej energii potencjalnej człowieka i skierowanie jej w jeden kanał, w wybranym kierunku, przy pomocy narzędzia, jakim jest technika walki. Kolejnym aspektem jest siła. Według Chińczyków, aby zrozumieć ogólne pojęcie siły, trzeba rozgraniczyć jej dwa podstawowe przejawy li i jin (jing). Siła mięśni to li. Wzrasta w miarę dojrzewania człowieka i maleje w miarę starzenia się. Kiedy używa się tylko siły mięśni tj. li, napinają się one i sztywnieją. Przeciwnie jest z energią jin, którą trzeba odczuć. Jej cechą jest działanie falowe. Jeżeli wykonując technikę walki wspomaga się ją skupionym umysłem yi, to energia qi płynie do miejsca skupienia (punktu ujścia) i ożywia mięśnie. Tak więc jeżeli w chińskich sztukach walki mówimy o energii jin, to rozumiemy przez to współdziałanie trzech elementów: yi, li i qi.